Tοῦτον οὖν τὸν συλλογισμὸν εἴ τις σεμνύων ἀποδεικτικὸν ἐθέλοι καλεῖν, διὰ τὸ δεῖν τοὺς πιστοὺς μᾶλλον ἀμεταπείστως πρὸς αὐτὸν ἔχειν ἢ πρὸς τὰς γεωμετρικὰς ἀποδείξεις, φθόνος οὐδεὶς τοῦ ὀνόματος, ὅτι δὲ πολλῶν ἐνδεῖ τῶν ταῖς ἀποδείξεσιν όφειλόντων προσεῖναι, ἐντεῦθεν δῆλον.
Νόσῳ γὰρ βαρείᾳ ἐκ μελέτης χρονίας καὶ λύπης κατασκηψάσῃ βληθεὶς πέπτωκα. Ἀλλ’ ὀψέ ποτε ῥαΐσας ὑπὸ θεῷ σωτῆρι αὖθις ὥσπερ ἢ πυρὸς μέγα τι βρέμοντος ἀπιόντος ἢ μεγάλου λωφήσαντος κύματος, τοῦ συνίσχοντος δηλαδὴ πάθους, ὑποκαπνίζομαι ἔτι τῇ νόσῳ καὶ περικλύζομαι, ὅτι καὶ χρόνῳ τὰ τῶν μεταβολῶν εἴκει καὶ οὐκ ἔσθ’ ὅπως ἐκ τῶν ἄκρων ἐναντίων ἀχρόνως ἐπὶ τὰ ἐναντία.
Εἰ μὲν οὖν κατὰ σκοπὸν τοῦ λογίου βέβληκα, ποιητέον σοι τὸ τῷ θεῷ γε δοκοῦν· ποιητέον δὲ οὐ τῇ συντρόφῳ καὶ αὖθις φιλοσοφίᾳ, ὥσπερ εἰώθεις, οὐδὲ τῷ τοῖς ἐξ ἀρχῆς εὐθὺς πόνοις καὶ θεῷ φίλοις χρήσασθαι (ἅλις γὰρ ἔχεις τοῦ οὕτω ποιεῖν πολλὰ περὶ τὴν τοῦ καλοῦ κτῆσιν ταλαιπωρήσας), ἀλλ’ αὐτῷ γε δὴ τῷ προθυμηθῆναι λῦσαι
Ἦ γὰρ οὐχὶ μωραίνοντός ἐστιν ἀτεχνῶς δήπουθεν, δυοῖν βάθροιν ὑποκειμένοιν ἀρετῇ καὶ κακίᾳ, καὶ τοῦ μὲν ἐξ ἀκινήτου καὶ στερρᾶς μάλα τῆς πέτρας συνεστηκότος, τοῦ δ’ ἐκ ψαμάθου λεπτῆς τε καὶ ἀδρανοῦς ὅ τι μάλιστα, εἶτα τῷ μὲν ἐξ ἀβουλίας αἱρεῖσθαι τὰ κατ’ἐμαυτὸν ἐποικοδομεῖν, τῷ δ’ οὔ, καί, ὃ μὲν ὅρμον τινὰ καὶ γαλήνην τῇ ψυχῇ νέμει ζῶντι τε ὁμοίως καὶ τετελευτηκότι, τὸ μηδὲν εἶναι νομίζειν, ὃ δὲ κλόνο
Ἡλίῳ μὲν φῶς
Τοῦτ’ ἂν εἴη δεῖγμα κακῶν ἐσχάτων τῶν ὑμετέρων, καὶ ὅσον ἂν χείρω ὑπόθησθε,
Β 43,19 …καὶ τῆς ψυχῆς ἄρουραν ἑλομένοις καλλιεργεῖν
3.405-8: αὖθις δή σοι διορίζομαι ὅτι διττὸν ἡγούμενος τὸ τῆς ἀποδείξεως ὄνομα, κατὰ μὲν τὸ ἕτερον συγχωρῶ τοὺς περὶ Θεοῦ λόγους, ἂν ὦσι συλλελογισμένοι καὶ ἀληθεῖς, ἀποδεικτικοὺς συλλογισμοὺς ὀνομάζεσθαι.
3.251-62: Πρὸς δέ γε τὰς αὐτῶν ἀποφάνσεις οὑτοσὶ ἔχω, ὧν μὲν ἀπόδειξιν καὶ αὐτὸς ἔχω ἢ ἐπαφήν τινα, ταύτας μόνας παραδέχομαι, αἷς δὲ οὐδέτερον τούτων συμβέβηκε, περὶ τούτων χαίρειν αὐτοὺς ἐῶ. Καίτοι γε οὐδ᾽ ἐκείνας πάσας ἀξιῶ πιστὰς εἶναι, ἐάν τινι τῶν ἡμετέρων δογμάτων ἐναντίως ἔχωσι, τὰς δέ γε τῶν λογίων ἀποφάνσεις ὅπως ποτ᾽ ἔχουσιν, ἀποδείξεως πάσης ἀνώτερον τίθημι, ὡς καὶ ἐν τῷ πρὸς σέ μου λόγῳ δεδήλωκα λέγων “ἐπεὶ ὅπερ ἐστὶ τοῖς γεωμέτραις ἀρχὴ καὶ κοινὴ ἔννοια καὶ ἀξίωμα, τοῦθ᾽ ἡμῖν ὑπάρχει… ἀπόδειξιν”.
πρῶτον μὲν γὰρ οὐδεὶς ἀποδεικτικὸς συλλογισμὸς ἐπιχειρεῖ πρώτην ἀρχὴν καὶ ἀξίωμα δεικνύναι. ὁ γὰρ τοῦτο ποιῶν οὐ μόνον οὐκ ἐπιτυγχάνει τοῦ ἀποδεικτικῶς συλλογίζεσθαι, ἀλλὰ καὶ λίαν ἀμαθὴς καὶ ἀπαίδευτος περὶ τὰ τοιαῦτα κρίνεται τὸ ὑπὲρ ἀπόδειξιν ἀποδείξεως δεῖσθαι νομίζων.